Verwachtingen vs. realiteit
Honden, onze trouwe metgezellen. We hebben vaak grote dromen en verlangens over hoe ze zich zouden moeten gedragen. Soms nemen we zelfs een hond in huis met een volledig uitgestippeld toekomstbeeld, een blauwdruk voor wat hun gedrag zou moeten zijn. Reality check: kunnen we voorspellen wat voor persoonlijkheid je ongeboren kind zal hebben?
Wanneer deze verwachtingen de pan uitrijzen, brengt dit een lading teleurstelling met zich mee wanneer er hobbels op de weg verschijnen of bepaalde gedragsproblemen zich blijven voordoen. Het is een gevoel dat velen van ons maar al te goed kennen – een kloof tussen wat we hoopten en wat werkelijkheid blijkt te zijn.
Waar komen die verwachtingen eigenlijk vandaan?
Waar komt het beeld van de ‘ideale’ hond eigenlijk vandaan? Wie heeft bedacht dat honden met elke willekeurige andere hond willen spelen? En wie heeft in hemelsnaam verzonnen dat je met je hond door een drukke woonwijk kunt slenteren zonder dat er ook maar één blafje klinkt? Hebben wij onbewust hoge eisen aan onze trouwe viervoeters gesteld?
De perfecte vierpotige mens?
Soms zien we onze honden als perfect geprogrammeerde wezens (euh, robots?). We wensen allemaal een hond die netjes aan de lijn loopt, vrolijk rondhuppelt, enthousiast vriendjes maakt met anderen, mensen, kinderen en zelfs andere dieren. Kortom, een gezellige, knuffelbare hond die moeiteloos schakelt tussen spelen in de hondenlosloopweides en luisteren naar jouw commando’s.
De harde werkelijkheid
Maar soms, adem in… adem uit… is het lastig en pittig wanneer onze hond niet aan die hoge verwachtingen voldoet en zijn gedrag niet helemaal in lijn is met wat je voor ogen had. Het kan moeilijk zijn te accepteren dat onze hond andere behoeften en verwachtingen heeft. Wat als de realiteit niet matcht met onze dromen?
De beperkingen van onze gestroomlijnde wereld
Onze harige vrienden leven in een strak georganiseerde wereld waarin alles onder controle staat, alles nauwgezet geregeld is, als een geoliede machine. Maar is dat wel wat bij hun natuur past? Het natuurlijke gedrag dat ze in de vrije natuur zouden vertonen, kan en mag een hond vaak niet meer uitoefenen. Hebben wij, in onze drang naar controle, het instinct en de spontaniteit van onze honden beperkt? Het lijkt alsof we soms vergeten zijn dat honden gewoon honden zijn, met eigen instincten en impulsen die teruggaan tot ver in de tijd. We fokken en adopteren pups als waren ze nieuwe gadgets. De maakbaarheid is groot, alsof we alles willen sturen en beheersen.
Gedragsproblemen en magische oplossingen
En dat is ook zo met gedragsproblemen. Vaak lopen we met het idee dat er een vast stappenplan is dat als een toverformule werkt, zwaai-met-het-stokje-en-de-rommel-is-weg? Wat als het nu iets ingewikkelder is dan dat? Wat als het gedrag van onze honden niet zomaar kan worden weggetoverd? Heb je er al eens aan gedacht dat onze hond mogelijks ook bepaalde verwachtingen heeft van ons?
Een ander perspectief
Laten we met z’n allen eens proberen om de behoeften van onze honden te omarmen en een manier te vinden om samen te werken (met in plaats van tegen), in harmonie, met het welzijn van elke partij voor ogen. Het is misschien tijd om onze verwachtingen een beetje bij te stellen en te accepteren dat verandering van twee kanten moet komen. Wat denk je daarvan? Vergezel je mij op een reis voorbij de verwachtingen naar een diepere, meer vervullende band met je hond?