Hondengedragscoach

De meeste mensen verwelkomen hun hond met heel veel goesting in hun huis en in hun hart met als grote droom samen dingen doen, een liefdevolle relatie opbouwen, hem overal mee naartoe nemen en jarenlang gelukkig samenleven. Kortom: een hond die onderdeel is van de familie! En we willen niets liever dan een gelukkige hond die zich thuis voelt bij ons als eigenaar. 

Het hebben van een hond is zeker niet altijd rozengeur en maneschijn. Gedrags- of opvoedingsproblemen komen vaak voor, kunnen hondenbaasjes enorm beïnvloeden en kunnen onzekerheid over de aanpak veroorzaken. De wil om het goed te doen met de hond is er en het verlangen naar harmonie en heerlijk-samen zijn ook. Logisch toch, we zien het wel bij andere hondeneigenaars!

De meeste hondenbaasjes streven eigenlijk gewoon naar één ding: gemoedsrust voor zowel de hond als de eigenaar, zonder gedragsproblemen zoals angst, reactiviteit, stress, trekken aan de lijn, overenthousiasme, hyperactief gedrag, bijten, antisociaal gedrag, verlatingsangst,….

Het is gewoon leuk en makkelijk als de hond luistert naar het baasje. Maar waarom zou hij dat doen? Omdat hij omgekocht wordt met lekkers? Uit angst voor straf? Nee!! 

Hoe fijn zou het niet zijn dat de hond luistert omdat hij wil luisteren, omdat zijn baasje zijn hart heeft veroverd? Omdat het baasje de leider is van wie hj houdt, op wie hij vertrouwt en die hij respecteert. 

Dat is wat ik met CaniCoaching wil bereiken en dat doe ik door middel van 5 pijlers: 

1. Focus op de eigenaar

De eerste pijler richt zich op het baasje, op het informeren en het onderwijzen van de eigenaar. Want op het einde van de dag ben jij de belangrijkste persoon in het leven van je hond, de begeLEIDER van je hond, niet ik of een andere coach. Daarom is het miljoenen keren belangrijker dat ik jou als eigenaar coach en begeleid, in plaats van het voor jou te gaan doen. Ik leer je alles wat ik ken en kan, zodat jij precies weet wat je moet doen in elke situatie en zodat je zelfverzekerd wordt in de omgang met je hond. Uiteraard ben ik er om je te ondersteunen wanneer dat nodig is.

2. Leiderschap en zelfleiderschap

De tweede pijler draait om leiderschap en zelfleiderschap. Het hebben van een leider en het kunnen vertrouwen op een leider is een basisbehoefte van een hond, net zoals voedsel en water dat zijn. Ze zijn geprogrammeerd om een leider te volgen, maar niet zomaar om het even welke leider hé! Een gezonde en een gebalanceerde leider. Dus terwijl je werkt aan het gedrag van je hond, groei je ook nog eens als persoon en als leider. Je gaat van LIJDER onder het gedrag van je hond, naar leider over je hond. Een leuke en automatische bijwerking? Doordat jij die verantwoordelijkheid op jou neemt, valt er een last van zijn schouders en kan hij ontspannen, gemoedsrust vinden en zal hij kijken naar jou voor begeleiding in zijn leven.

3. Relatie tussen dier en mens

De derde pijler benadrukt het belang van een stevige basis in de relatie tussen dier en mens. Dat betekent eigenlijk dat we geen trucjes of commando’s gaan programmeren in de hond en dat hij een robotje wordt, maar wel dat we gaan focussen op de belangrijkste aspecten van een relatie: liefde, vertrouwen en respect. Dit zorgt voor een emotionele balans bij je hond, waardoor hij makkelijker naar je zal luisteren en beter zal meewerken, ongeacht de situatie.  Want zeg eens eerlijik? Luister jij ook niet het best naar de mensen waar je een goeie relatie mee hebt terwijl je anderen eerder in vraag zal stellen? 

4. Hondenpsychologie en hondentaal

De vierde pijler is gebaseerd op hondenpsychologie en de (lichaams)taal van de hond. Ik leer je hoe je naar je hond en zijn gedragingen kunt kijken door de ogen van de hond. Hierdoor begrijp je je hond beter (en kun je hem nooit meer op dezelfde manier bekijken 😉) en kun je zinvolle en logische oplossingen vinden voor zijn gedrag. Deze aanpak zorgt voor daadwerkelijke verandering omdat het in overeenstemming is met het natuurlijk ‘zijn’ van je hond. 

5. De kern van het probleem

En dan, last but not least, pijler nummer 5.  Veel (gedrags)problemen zijn symptomen van een dieperliggende oorzaak.  Door de wortels van het probleem te vinden en aan te pakken, lossen we vaak meerdere problemen tegelijkertijd op. Ik geef jou niet alleen advies over wat je wel of niet moet doen, maar ook de reden erachter, zodat je zelf met oplossingen kunt komen die passen bij jou en je hond. 

Met deze 5 pijlers zorgt CaniCoaching voor een diepere, bevredigende relatie tussen jou en je hond. Samen creëren we een omgeving waarin zowel mens als hond kunnen floreren en genieten van elkaars gezelschap. 

Van tijd tot tijd vind ik het heerlijk om wat te filosoferen, en vandaag is zo’n dag. In deze blog neem ik jullie mee in mijn gedachten en focus ik me wat meer op de menselijke kant van de leiband. Dat is immers de enige kant waar we echt controle over hebben, en waar dus vaak het meeste ‘werk’ in zit (als het gaat om de relatie met onze honden, natuurlijk. Jullie zijn allemaal precies goed zoals jullie zijn!).

Ik ben geen doorgewinterde filosoof, en het is vaak ook niet zo eenvoudig om mijn hersenspinsels op papier te zetten. Dus dacht ik, laten we beginnen met een zeer herkenbaar, praktisch scenario en zien waar het naartoe gaat. #byebyedanmaarperfectionisme

Dus, stel je voor: je wilt echt niet dat je hond de uitwerpselen van andere dieren opeet. Het is gewoonweg vies! Honden zijn van nature nieuwsgierige wezens, en het gebeurt weleens dat ze een stukje uitwerpsel oppakken om het te onderzoeken (‘hmmmm, wat is dit?’). Bij dat onderzoek hoort natuurlijk ook wat kauwen… en daar begint het gedoe. Het baasje walgt van het tafereel, begint te roepen en te schreeuwen, rent op de hond af om er snel een einde aan te maken. De hond, zich van geen kwaad bewust, begrijpt er niets van! Het baasje komt eraan en steekt zijn hand in de keel van de hond om het uitwerpsel eruit te trekken. Honden begrijpen het concept van handen niet echt, aangezien ze die niet hebben en alles met hun mond doen. Dus in hun ogen haalt het baasje met zijn ‘mond’ (handen) iets uit hun mond. En tadaa, hier ontstaat de waarde! Als het baasje het zo graag wil hebben, moet het wel iets heel waardevols zijn!

En nu komt het, want dit scenario herhaalt zich steeds opnieuw. Hoe meer het baasje walgt en zich voorbereidt op de hond die uitwerpselen gaat eten, hoe meer interesse de hond toont. Hoe sneller de hond ruikt aan de uitwerpselen, hoe beter hij zijn baasje kan timen in zijn reactie, hoe sneller hij wordt in het opeten ervan. De hond begrijpt niet waarom zijn baasje dit zo graag wil, want serieus, het ruikt en smaakt naar uitwerpselen, maar hij eet het maar beter snel op, zodat het baasje er niet meer bij kan! Voor de hond is die uitwerpsel inmiddels een steakdiner geworden!

Wat heeft dit voorbeeld nu te maken met Annelies die in filosofiemodus schiet? Wel, alles!

Laten we deze situatie eens vanuit een breder perspectief bekijken. Vaak komt het erop neer dat als we nadenken over wat we willen, we eigenlijk nadenken over wat we niet willen. ‘Ik wil geen fouten maken’, ‘ik wil niet stom klinken’, ‘ik wil niet alleen zijn’, ‘ik wil geen geld tekortkomen’, ‘ik wil dat mijn partner dat niet meer doet’, … Onze focus ligt vaak op wat we willen vermijden in plaats van wat we echt willen bereiken.

Wat wil je? Wat wil je in het leven? Wat wil je voor jezelf? Wat wil je nu? Wat wil je in je relatie? Wat wil je in je onderneming?

Wat wil je? Denk gewoon even aan iets dat je op dit moment wilt, hetgene wat je nu het liefste wilt. Kies één ding uit.

En ik heb het niet over seks, eten of een andere emotionele aankoop of impulsieve beslissing. Dat is een heel ander verhaal. Ik heb het over doelen, iets dat je echt in je leven wilt hebben. Een vaardigheid, een opleiding, een familie, iets met je hond.

Misschien wil je dat je hond zich anders gedraagt…

En ik geloof echt dat het zo belangrijk is om te begrijpen dat zolang je niet zeker weet wat je echt wilt, je het ook gewoon niet kunt krijgen. Dus duik even met me mee in de diepte. Want is wat je denkt dat je wilt, ook echt wat je wilt?

Of is het misschien iets dat je gewoon heel graag zou hebben?

Alles hangt af van de inspanning die je ervoor wilt doen, toch?

Is wat je wilt op dit moment iets dat je nodig hebt, maar dat je niet kunt behouden? Is het iets waar je op hoopt? Of is het eerder een wens? Of… is wat je wilt een verwachting?

Verwachtingen… een gevaarlijk woord en vooral een gevaarlijk iets om voor te leven, want het zal je keer op keer leiden naar teleurstellingen. En teleurstellingen leiden naar frustratie en frustratie leidt naar woede. Wanneer je niet krijgt wat je verwacht, ga je reageren, en waarschijnlijk niet op een leuke manier! En die reactie zal voelbaar zijn, voor jezelf, voor je omgeving en voor je hond. Je hond zal zich als een spiegel gedragen en ja, daar is die vicieuze cirkel.

Als we nadenken over wat we willen, komt het er vaak op neer dat we nadenken over wat we niet willen. ‘Ik wil geen fouten maken’, ‘ik wil niet stom klinken’, ‘ik wil niet dat mijn hond uitwerpselen eet’, ‘ik wil niet alleen zijn’, ‘ik wil dat mijn partner stopt met …’.

Newsflash: niets bloeit in duisternis, althans, niets goeds. Zonneschijn doet dingen groeien. Dus wat als we onze focus nu zouden zien als de zon? Zouden we zo geen beter begrip krijgen van wat we echt willen?

Laten we het eenvoudiger maken door te kijken naar de dingen die we nodig hebben voor wat we echt willen. Het is een beetje zoals een recept! Als je vanavond vegetarische teriyaki wilt maken, heb je van alles nodig om het te kunnen maken, anders is het geen vegetarische teriyaki!

Dus als je iets wilt, kijk dan naar wat nodig is, naar de ingrediënten. Splits het op, maak het behapbaar. Als je alle behoeften in kaart brengt om dat ene ding te bereiken en je bent niet bereid om aan al die behoeften te voldoen, dan wil je dat niet echt. Je kunt geen stappen overslaan in een recept.

Dus pak je zonneschijn (je focus) en schijn het op de dingen die je nodig hebt, en je zult zien dat hetgeen je wilt steeds sneller groeit. Het gaat uiteindelijk altijd om een proces! Zoals in de landbouw: de grond moet vruchtbaar zijn, vervolgens moet je het zaad planten, water geven, voeding geven, begeleiden, snoeien,… en het duurt wel even voor je kunt oogsten.

Terugkomend op het voorbeeld van de hond die uitwerpselen eet… Ik zou in detail kunnen treden over hoe je dit proces kunt veranderen, maar er is geen recept, techniek of format dat dit zal veranderen totdat de mens stopt met denken dat het walgelijk is en dat ze dit niet willen. Je kunt dan beter gewoon blijven toekijken hoe je hond die uitwerpselen eet en gewoon verder wandelen. En gegarandeerd, na verloop van tijd, zal de hond ermee stoppen.

Richt je focus op de dingen die je wel wilt, splits het op in wat ervoor nodig is en wees bereid om hier het werk voor te verrichten.

Balanceren tussen liefde en grenzen

Als ‘gever’ loop ik regelmatig tegen mijn eigen grenzen aan, of beter gezegd, lopen anderen al vaker over mijn grenzen heen omdat ik ‘te goed’ ben voor hen. Iets van een ‘je-geeft-een-vinger-en-ze-nemen-een-arm-scenario’. Veel van mijn klanten zijn, net zoals ik, hoogsensitief, perfectionistisch, hebben een groot hart en vinden het niet zo gemakkelijk om ‘nee’ te zeggen. Ze willen het goed doen en goed voor hun hond zorgen, maar toch loopt er ergens iets fout. Herkenbaar?

Een tijdje geleden stelde ik mezelf dan ook de vraag: “kun je een te goede vriend zijn voor je hond?”

Ik heb hier lang over nagedacht en kwam tot deze conclusie: ja! Ja, we kunnen daadwerkelijk een te goede vriend willen zijn voor onze honden, waardoor we mogelijks niet voldoen aan wat ze echt nodig hebben. Laat me dit verder uitleggen.

Verschuiving in de hondenwereld

In de wereld van hondenopvoeding en training vindt al eventjes een verschuiving plaats van het dominante alfa-model naar een aanpak gebaseerd op begrip, vertrouwen en verbinding. Een positieve ontwikkeling die ik alleen maar kan toejuichen! Toch schuilt er een grote valkuil in van te veel toegeeflijkheid, te weinig grenzen, te weinig referentiekader.

Terwijl we de nadruk leggen op harmonie en begrip, mogen we niet vergeten dat die harmonie er bij de meeste diersoorten in de natuur is dankzij een soort hiërarchie. Of het nu olifanten, leeuwen, wolven, paarden of zelfs de kippen in mijn tuin zijn, er is vaak sprake van een familie-eenheid met één of twee leiders aan het hoofd.

Leiderschap zonder dominantie

Dit leiderschap draait niet om dominantie, dwang of intimidatie. Het gaat eerder om ouderfiguren die verantwoordelijk zijn voor de veiligheid, het reilen en zeilen van de groep. Ja, de ‘kinderen’, de groep staan “onder” hun ouders, maar niet in die zin dat ze bang zijn van hun ouders of minder zijn dan hun ouders. Deze leiderfiguren hebben een speciale kwaliteit waarmee ze de hoofden en harten van de andere dieren in de groep winnen. 

Ik-gericht vs. wij-gericht

Een echte leider heeft  een wij-gerichte ingesteldheid, hij zorgt voor de groep. Echte leiders hechten waarde aan de harmonie in de groep en zijn niet uit op macht, er is geen egoïstische agenda aan verbonden. Natuurlijke leiders stralen zelfvertrouwen en kalmte uit, ze hebben een bepaald charisma over zich, naast ook bepaalde belangrijke fysieke eigenschappen.

Zowel dominante dieren als onderdanige dieren (dus ook mensen) zijn vaak onzeker en zullen eerder angstgedreven stressreacties vertonen. Dit is eerder ik-gericht.

Een belangrijke bouwsteen

Echt leiderschap is geen trucje, maar een manier van zijn. Dit geldt ook voor de relatie met je hond en als dit fundament van leiderschap niet goed zit, heeft training en alles daarrond weinig zin.  Het bereiken van echt leiderschap over je hond vereist het begrijpen van je hond vanuit zijn perspectief. Het betekent in zijn schoenen, of beter gezegd, zijn poten staan.

Wat betekent het om leider te zijn?

Leiderschap verwijst naar het vermogen om anderen te beïnvloeden en te inspireren. Leiders begrijpen de behoeften en drijfveren van hun groep en weten ook hoe ze die kunnen aanspreken. Leiders zijn meesters in effectieve communicatie, want ze moeten in staat zijn om hun idee duidelijk over te brengen en tegelijkertijd ook te luisteren naar de input van anderen. Leiders zijn diegenen die beslissingen nemen, zelfs in moeilijke situaties. Ze moeten bereid zijn om de verantwoordelijkheid te nemen. Leiders zijn betrouwbaar, integer en geven een goed voorbeeld. Leiders weten hoe ze een groep kunnen samenbrengen, ze erkennen de kracht van samenwerking en stimuleren een positieve groepsdynamiek. En het belangrijkste doel van leiderschap in het dierenrijk is uiteraard het optimaliseren van de overlevingskansen.

Het resultaat van echt leiderschap? Een kalmere hond en een sterkere band. Om dit te bekomen heb je er niets aan om te denken als een mens! Je moet zijn perspectief en zijn behoeften begrijpen en weten hoe je op een hondse manier leider kan zijn.

Je bent met je hond, Marcel, aan het wandelen in het nabijgelegen park op een prachtige zonnige dag. Er waait een verfrissend briesje en je bent niet de enige die het idee had om van de buitenlucht te genieten met je trouwe maatje. Dan gebeurt er iets onverwachts: Marcel begint plots te grommen wanneer een onbekend persoon te dichtbij komt….

Dit verrast je, want Marcel is normaal gezien een rustige, sociale en vriendelijke hond. Je voelt je ongemakkelijk bij de situatie en wil niet dat jouw hond anderen afschrikt of ongemakkelijk laat voelen. Wat is er aan de hand?

Soit, je besluit om het voorval te laten voor wat het is en kuiert rustig verder terwijl je gedachten alweer afdwalen. Helaas, het lijkt niet jouw dag te zijn, want bij het passeren van de volgende wandelaar krult Marcel zijn lippen opnieuw en laat hij een dreigende “grrrr!!” horen.

Jij bent geshockeert, normaal doet hij dit nooit! Je voelt je beschaamd en in een poging om de controle over de situatie te nemen, spreek je Marcel streng toe: “Nee! Mag niet”. Gelukkig stopt Marcel met grommen, jij kan opgelucht ademhalen, je hebt netjes een publieke vernedering en crisis weten te voorkomen. Je gaat weer verder met je wandeling.

Wat gebeurde er nu eigenlijk?

Waarschijnlijk lijkt het er voor de meeste mensen op dat de eigenaar van Marcel met succes het ‘ongewenste gedrag’ van Marcel heeft gestopt én dat Marcel geleerd heeft niet te grommen naar onbekende mensen.

Maar wat als we het Marcel zelf zouden vragen?

Marcel zou waarschijnlijk zeggen dat hij zich niet op zijn gemak voelde door de drukte in het park, dat hij zich gestresseerd voelde omdat hij bang was dat mensen te dichtbij zouden komen. Zijn grommen was een manier om deze zorgen te uiten en te voorkomen dat mensen effectief te dichtbij zouden komen. Toen je abrupt zijn communicatie onderbrak, veranderde dit niets aan hoe hij zich voelde; integendeel, hij voelde zich nog slechter omdat hij het gevoel had dat hij jou in deze situatie niet kon vertrouwen.

Dit zou kunnen leiden tot verdere problemen voor Marcel en tot onbegrip tussen jou en hem.

Waarom “nee!” niet werkt

“Nee” roepen in bovenstaand scenario kan het gedrag op dat moment inderdaad stoppen, waardoor wij zouden kunnen geloven dat het effectief was om de hond te leren wat wel of niet te doen in deze situatie in de toekomst.

Maar hier zijn wel een aantal problemen bij

• De meeste honden begrijpen niet wat “nee” betekent – vaak reageren ze gewoon op de strenge toon en lichaamshouding van de eigenaar in combinatie met het woord. Dus ja, het onderbreekt wat ze op dat moment doen, maar hoort de hond dit: “grom niet naar andere mensen, dat is onbeleefd?”. Waarschijnlijk niet…

• “Nee!” houdt geen rekening met de gevoelens van de hond, het verandert ook niets aan de gevoelens van de hond. Elk gedrag heeft een reden, inclusief (en vooral) grommen en uitvalgedrag. Wanneer we tegen de hond zeggen “waag het niet om te communiceren dat je bang/bezorgd/angstig bent in deze zituatie”, stoppen we misschien het grommen, maar we veranderen de onderliggende emotie niet. Integendeel, we zorgen ervoor dat hij zich nog slechter gaat voelen.

• Het is eigenlijk de ideale manier om het vroegtijdige waarschuwingssysteem van honden uit te schakelen, het systeem dat ons informeert wanneer ze worstelen met een situatie. Dus het zou goed kunnen dat je hond de volgende keer gewoon die alarmfase overslaat en dat hij direct escaleert..en dan krijg je ‘uit-het-niets-snauwde hij-scenario’s’. Jouw “neen” heeft gewoon zijn communicatie, zijn waarschuwingssysteem, kapot gemaakt waardoor er nu gewoon een kortsluiting gebeurt.

• “Nee!” vertelt de hond niet wat hij WEL kan doen. “nee!” is geen gedrag. Een hond kan geen “nee” uitvoeren. Dit woord geeft onze hond geen informatie over wat ze in de plaats van hun huidige gedrag (grommen) zouden kunnen doen. Hij leert eigenlijk niets voor in de toekomst. En dan krijg je een hond die compleet in de war is (“Wat willen ze eigenlijk dat ik hier doe?”), en dat bovenop het feit dat hij nog steeds gestresseerd is voor die prikkel die het grommen in de eerste plaats heeft veroorzaakt. “Nee!” is dus geen constructieve instructie.

Wat moeten we dan in de plaats doen?

In plaats van te proberen de communicatie van onze hond af te snijden (ja, zelfs al is dat grommen …of erger!), neem je het best de tijd om te begrijpen waarom de hond in de eerste plaats gromt. Wat triggert hem? Wat probeert hij te communiceren? Hoe kun je ervoor zorgen dat hij zich beter voelt?

Onthoud dat er achter elk gedrag een reden schuilt en dat elk gedrag ook een functie heeft. Het is aan ons, als eigenaren, om ons af te vragen “waarom doet hij/zij dit?” en te achterhalen wat de functie is van dat specifieke gedrag.

Grommen in het scenario hierboven heeft als reden dat hij het allemaal maar wat spannend vindt en dat hij liever niet heeft dat we te dicht bij mensen passeren. De functie van het grommen is dus om de mensen op afstand te houden, om ervoor te zorgen dat ze zeker niet tot bij hem komen.

Zodra we de trigger gevonden hebben, kunnen we dus een aantal dingen ondernemen waardoor we in de toekomst niet in dezelfde situatie terecht komen.

• Check of je aanpassingen kunt maken in de omgeving. Als je hond gromt naar andere honden of mensen tijdens wandelingen, steek dan de straat over om ze meer ruimte te geven om veilig te passeren (dit principe heet ‘curven’ en is heel erg natuurlijk voor honden). Of als je hond bij de voordeur tegen mensen opspringt, gebruik dan een fysieke barrière om te voorkomen dat hij bij de gasten kan

• Geef je hond een uitlaatklep, bied hem veilige mogelijkheden om zijn spanning kwijt te raken, iets dat past binnen normaal en natuurlijk hondengedrag, zoals kauwen of snuffelen. Verwacht dus geen mensengedrag van hem in een situatie waar hij het al moeilijk heeft, want dat kan resulteren in een soort gedrag die je waarschijnlijk al helemaal niet zal waarderen.

• Stel jezelf deze vragen: wat wil ik dat mijn hond in de plaats doet? ‘Wat wil ik dat mijn hond doet in de plaats van in mijn schoenen bijten?’ ‘Wat zou mijn hond kunnen doen in plaats van opspringen op het bezoek?’ Als we niet weten wat we willen dat de hond doet, hoe kunnen we dan verwachten dat de hond weet wat we van hen willen?

• Leer hem dus een alternatief en zodra jij bepaald hebt hoe dat passender gedrag er uit ziet, is het aan jou om je hond te leren hoe dit te doen. In kleine stapjes!

Dus hoewel het stoppen van gedrag met een strenge “nee!” in het moment lijkt te werken en het een ‘quick fix’ is, kan dit leiden tot verdere emotionele onrust voor het dier en schaadt het niet alleen zijn welzijn, maar ook de relatie tussen jou en de hond.

Het is o zo belangrijk om de oorzaak achter het gedrag van de hond te bepalen voordat we overwegen of we hun gedrag moeten aanpassen en hoe we dat zouden kunnen doen. Leg de verantwoordelijkheid niet bij je hond om de betekenis achter jouw “nee!” te achterhalen.  

Hoorde jij dit zinnetje ook vaak toen je jong was? Ik wel. Al moet ik toegeven dat ik er toen de ware betekenis niet echt van begreep. Als kind was ik van nature niet de meest geduldige persoon. Sterker nog, geduld leek eerder een vreemd concept dan een deugd. Ik was ook vrij snel in alles. Ik klom eigenlijk al de trap op nog voor ik kon stappen en voor mijn 2 jaar praatte ik al vlotjes mee met de volwassenen. Ook in school ging alles steeds makkelijk en moest ik weinig moeite doen. De muziekschool was al helemaal mijn ding en terwijl mijn leerkracht dwarsfluit er heilig van overtuigd was dat ik wekelijks oefende, deed ik in werkelijkheid amper iets. Ik hield van een stevig tempo in alles wat ik deed: goed doorstappen boven slenteren, een rollercoaster boven een pretparktreintje, virtuose passages boven lyrische, en een boek in één ruk uitlezen boven een paar pagina’s per dag

De tijd van instant bevrediging

De tijd waarin ik ben opgegroeid, onze tijd, staat ook haaks op ‘geduld is een schone deugd’, want instant bevrediging lijkt de norm te zijn. We moeten nooit meer wachten op iets. Wil je iets weten? Neem je smartphone en zoek het op. Wil je iets eten? Neem je smartphone en laat het leveren. De volgende aflevering van je favoriete tv-serie? Neem je smartphone en stream het. Wil je seks? Neem je smartphone en…je snapt me ondertussen wel. We evolueren sneller dan ooit tevoren en ondanks de vele voordelen hiervan en verbeteringen, zien we toch ook steeds meer mensen gefrustreerd raken, in burnouts terechtkomen, depressies krijgen,…

De les van de natuur

Sinds ik met dieren ben gaan werken, ben ik me pijnlijk bewust geworden achter de waarheid en de diepgang van ‘geduld is een schone deugd’. De natuur laat zich niet opjagen en toch is ze wondermooi en helemaal perfect zoals ze is. Ik geraakte helemaal gefrustreerd toen ik een partituur niet onmiddellijk kon spelen op mijn instrument. Ik ging stampen, vloeken en bijna gooien met mijn fluit omdat het niet lukte. Ik had geen geduld en ik had geen plan van aanpak. Trouwens, om dit gedeelte alleen al te ontwikkelen raad ik iedereen aan om op zijn minst enkele jaren naar het muziekonderwijs te trekken en een instrument te leren bespelen 😉 dit geheel terzijde!

Nu de versie met geduld, verbinding en vooruitgang

 

In deze versie ga je naast je hond staan, blijf je rustig en bied je hem steun. Je bekijkt die plastiek zak als iets dat niet bedreigend is, je observeert je hond en je geeft hem tijd om tot diezelfde conclusie te komen. Op een gegeven moment zal hij nieuwsgierig worden en ernaartoe willen gaan. Hij zal natuurlijk ook weer stoppen nog voordat hij bij die zak is, en jij herhaalt hetzelfde zonder een woord te zeggen. Herhaal, herhaal, herhaal. Ja, het kan lang duren om voorbij die plastiek zak te raken, maar!!! aan het eind van dit verhaal zal je hond die plastiek zak zien als zijn nieuwe beste vriend.

 

En wat doet dit met jullie relatie? Het versterkt die! Dus wat gebeurt er als jullie opnieuw iets ‘engs’ tegenkomen? Je hond kijkt niet naar dat eng ding, maar naar jou, want jij hebt hem geholpen met die plastiek zak! Hij dacht dat dat ding van een andere planeet kwam en hem wilde opeten, maar het was niets, dankjewel baasje!

 

Door hem de kans te geven om zelf iets te beseffen, op zijn gedrag te letten en de juiste afstand te bewaren, heb je zojuist een probleem én mogelijk toekomstige problemen opgelost. Verander de omgeving, verander je eigen reactie en je verandert de hond. Het is de makkelijkste en snelste weg voorwaarts. Wat vraagt het van jou? Liefde en geduld

Geduld is vooruitgang

Als je vooruitgang wilt boeken, moet je juist geduld hebben. Hoe tegenstrijdig en toch de realiteit! Momenten waarin ik geduld moest opbrengen, voelden vaak als een uitdaging. Het is niet gemakkelijk om rustig te wachten terwijl een hond zijn eigen tempo volgt, om hem nabij te zijn tijdens zijn proces, maar het is wel essentieel. Dieren hebben hun eigen ritme en tijdschema, en als wij met ze willen samenleven, dan is het onze verantwoordelijkheid om ons aan te passen. En daarin is geduld echt de sleutel tot succes. Dieren reageren het beste op zachte, consistente begeleiding en respect voor hun behoeften.

Geduld in menselijke relaties

Dit geldt niet alleen voor dieren, maar ook voor menselijke relaties. Als we willen dat een vriendschap of een relatie groeit en bloeit, moeten we geduldig zijn, begripvol en bereid om te luisteren. Soms moeten we wachten tot anderen klaar zijn om te groeien of te veranderen. We moeten accepteren dat niet alles meteen gebeurt, en dat sommige dingen tijd nodig hebben om te rijpen

Geduld = de sleutel

Dus ja, geduld is inderdaad een schone deugd. Het stelt ons in staat om te vertragen, te observeren, en te leren van de wereld om ons heen. Hierdoor zien we en voelen we ook wat er nodig is, wat er moet aangepast worden en waar de ander nood aan heeft. Het opent de deur naar diepere verbindingen en zinvollere ervaringen. Het herinnert ons eraan dat het leven geen race is, maar een reis.

Ik ben nog steeds niet de meest geduldige persoon, maar ik werk eraan, ik ben me ervan bewust. Elke dag brengt nieuwe kansen om te oefenen en te groeien. En terwijl ik mijn geduldige kant ontwikkel, geniet ik van de schoonheid en de lessen die de natuur en de dieren me brengen. Geduld is een deugd en het is ook een prachtige manier om het leven in zijn totaliteit te omarmen