Vandaag neem ik jullie even mee terug in de tijd. Terug naar mijn zestienjarige zelf, toen ik voor het eerst zelf een hond mocht opvoeden. Dit werd me ingepeperd: jij moet zorgen dat je de baas bent.
🔹 Een hond moet leren alleen zijn? Laat hem maar krijsen in de bench.
🔹 Trekt hij aan de leiband? Een flinke ruk eraan.
🔹 Bijten in de borstel tijdens het kammen? Een strenge ‘neen’ erbovenop.
🔹 Niet willen liggen? Gewoon doorduwen tot hij zich overgeeft.
Zo werd het me geleerd, dus zo deed ik het. Don’t blame me—ik wist niet beter. Eens hij uit die puppyfase was, was dit gelukkig allemaal niet meer nodig en werkten hij en ik samen (vooral voor beloningen hoor). Mijn eerste hond werd mijn beste vriend, en hij heeft het mij nooit kwalijk genomen dat ik zo hard was op hem.
Toen de volgende hond in ons gezin kwam, trapten we onbewust opnieuw in de ‘je-moet-de-baas-zijn’-valkuil. We gingen naar een privétrainer met een standaard lessenreeks van 10 lessen. Alles draaide om controle: rukken, duwen, forceren.
Totdat ik me begon af te vragen: Waarom moet een hond per se gaan liggen? Wat als ze zich daar gewoon niet prettig bij voelt?
Ik begon na te denken. Was dit wel de weg die ik wilde volgen?
🔄 Van dominantie naar verbinding… en toen weer een valkuil
Toen kwam Billie, mijn eerste écht eigen hond. In het begin deed ik eigenlijk vooral wat ik kende van de vorige honden, maar ondertussen was ik gestart met mijn opleiding in de connectiemethode. En toen Billie een paar maanden oud was, bleef er van die hele dominantie-aanpak niets meer over. Ik werkte vanuit verbinding. Ik luisterde naar mijn hond.
En daar ging het mis.
Want luisterde ik écht naar hem? Of deed ik gewoon alles wat hij wilde?
Ik was zó gefocust op zijn noden, zijn gevoeligheden, zijn wensen… dat ik compleet vergat om mijn eigen grenzen aan te geven. Als hij op een bepaalde plek niet wilde wandelen? Prima, dan deden we dat niet. Als hij blafte om aandacht? Dan gaf ik hem die, want hij zal het wel nodig hebben. Als hij opsprong tegen mensen? Ach, hij is gewoon enthousiast, toch?
En voor ik het wist, had niet ik, maar Billie de touwtjes in handen.
Hij wist perfect hoe hij dingen voor elkaar kreeg. Werd hij gefrustreerd? Dan reageerde hij dwingend. Wilde hij iets niet? Dan zette hij gewoon zijn poot stijf. En ik? Ik volgde.
Want ik moest toch luisteren naar zijn behoeften?
Tot het moment dat ik besefte: Help, mijn hond is de baas geworden!
☯️ De sleutel: Verbinding met Duidelijkheid
Wat ik leerde – en wat ik nu dagelijks meeneem in mijn werk met honden en hun baasjes – is dit:
🔹 Luisteren naar je hond betekent niet dat jij jezelf moet wegcijferen.
🔹 Begrip tonen betekent niet dat je geen grenzen mag stellen.
🔹 Verbinding en duidelijkheid gaan hand in hand.
Vandaag heb ik twee honden die zich goed in hun vel voelen. Ze weten dat ik hen zie en hoor, maar ze weten ook wat ik van hen verwacht. En dat, lieve baasjes, is de balans waar ik jarenlang naar zocht.
🔥 Herkenbaar? Misschien sta jij ook op dat punt. Misschien zoek jij ook nog naar die balans. Weet dan: je bent niet alleen. En het goede nieuws? Het is nooit te laat om het anders te doen.