Verzorgers contacteren mij vaak in wanhoop. Hun hond stelt ongewenst gedrag en ze willen dit anders zien. Vaak hebben ze zelf al heel wat geprobeerd. Ze gaan eerst oplossingen bij de hond zelf zoeken. Maar als ze merken dat dit niet werkt, zijn ze ten einde raad. De hond doet niet wat ze vragen, de hond reageert niet zoals ze het willen, de hond blijft ongepast gedrag stellen. Meestal kloppen ze op dit moment bij me aan. Als hondengedragscoach volgens de connectiemethode zet ik geen vergrootglas op de hond zelf. In deze blog tackel ik het grootste misverstand bij ongewenst hondengedrag.
Het verhaal van Finn
Een drietal maanden geleden ontmoette ik Finn en zijn verzorgers. Finn vertoonde non-stop hyperactief gedrag: hijgen, krabben, bijten aan zijn poten, graven in de tuin, hard opspringen, nooit stoppen, enorm veel drinken, schrokken bij het eten, janken, geen enkele focus hebben, zoomies,… Een oneindige lijst aan klachten. Dit bracht een heleboel stress met zich mee.
De vicieuze cirkel van stresserend gedrag
In Finns huis heerste nooit rust. Iedereen liep op de toppen van zijn tenen. Het zenuwachtige gedrag van Finn beïnvloedde de verzorgers en zij reageerden op hun beurt dramatisch en gestresseerd. Dit lokte steeds opnieuw een hyperactieve reactie bij Finn uit. Stresserend gedrag wekt stresserend gedrag op. Ten huize Finn speelde zich een neverending show af van drama en spanning met een spotlight op Finn zelf. Die vicieuze cirkel moest doorbroken worden.
Het stressreductieprogramma
Bij een eerste ontmoeting merkte ik op dat Finn heel erg van zichzelf verwijderd was. Zijn zenuwstelsel was totaal overprikkeld. Op die manier zouden de hond én ook het gezin nooit rust vinden. We stelden na een gesprek met de verzorgers een stressreductieprogramma op. Hierbij lag de focus niet op wat Finn niet meer mocht doen, maar op wat de verzorgers niet meer zouden doen.
Het stressreductieprogramma voor Finn bestond uit: geen aanrakingen, geen interactie (ook niet kijken naar hem, want dat maakte hem onmiddellijk opgewonden!), geen wandelingen of activiteiten, focus op rust aanbieden via kauwmateriaal, snuffelmomenten en veilige grenzen stellen via fysieke barrières en duidelijke signalen. Finn zelf hoefde niks te doen.
Het grote misverstand bij ongewenst hondengedrag
Zijn verzorgers daarentegen hadden wel wat werk voor de boeg. Ze leerden omgaan met Finn zoals hij op dat moment was. En ik, ik luisterde en gaf tips om het samenleven aangenamer te maken.
Het grote misverstand bij ongewenst hondengedrag is dat we de oplossingen bij de hond zelf gaan zoeken. Anders dan hondentrainers concentreer ik me niet op de hond. Als hondengedragscoach merk ik dat coaching, sturing en begeleiding van de omgeving waarin de hond vertoeft vaak noodzakelijker is en een rechtstreekse invloed heeft op het gedrag van de hond. Pas de omgeving aan en je hond zal ander gedrag vertonen.
De transformatie
Veiligheid en rustmomenten implementeren in het dagelijkse leven van Finn én baasje zorgden ervoor dat de ergste hyperactiviteit na ongeveer twee weken verdween. Toch bleven een aantal klachten aanhouden: voornamelijk vernielgedrag en overdreven zelfzorggedrag. Vaak willen we meteen oplossingen zoeken. Ik zeg dan: tijd. Geef de hond tijd. Geef jezelf als verzorger tijd.
Gisteren ging ik voor de vierde keer langs bij Finn en zag ik een andere hond. De laatste drie weken is hij helemaal tot zijn kern gekomen. Finn is nu een aangename, rustige huishond die graag in de nabijheid van zijn verzorger ligt. Finn is ontzettend lief, vernielt niets meer, bijt amper nog in zijn eigen poten, schrokt niet meer en speelt op een aangename manier met zijn broer. Voorlopig gaan de verzorgers nog niet wandelen met Finn. Wel is er een stappenplan opgezet om ook dit mogelijk te maken in de toekomst, wanneer Finn er klaar voor is. Ondertussen geniet hij volop van de uitstapjes met de auto. Samen met zijn gezin bezoeken ze plaatsen waar hij kan loslopen, snuffelen en stoeien. Heerlijk!